دارایی های ثایت یکی از منابغ بسیار با اهمیت هر شرکت یا کسب و کاری است و هزینه های استهلاک نیز بخش بااهمیتی از هزینه های یک کسب و کار می باشد که جزء هزینه های مورد قبول سازمان امور مالیاتی نیز می باشد و از این رو حسابدارها می بایستی به این بخش توجه ویژه ای داشته باشند.شما به عنوان یک حسابدار،برای اینکه بتوانید به نحو صحیح هزینه استهلاک دارایی های ثابت را محاسبه نمائید لازم است که بهای تمام شده دارایی های ثابت را در اختیار داشته باشید و یکی از نکاتی که خیلی به آن توجه نمی شود بهای تمام شده دارایی های ثابت بوده و اقلامی که قیمت تمام شده دارایی های ثابت را تشکیل می دهند که در این پست ما قصد داریم در رابطه با اقلام تشکیل دهنده قیمت تمام شده دارایی های ثابت با شما صحبت کنیم و در انتهای این پست شما با مبحث بهای تمام شده دارایی های ثابت آشنا خواهید شد.
دارایی های ثابت باید بر مبنای ارزش نقدی ارزشیابی و ثبت شوند. چنانچه مؤسسه ای دارایی ثابتی را به صورت نسیه یا اقساطی خریداری نماید و در نتیجه مبلغی به عنوان سود یا کارمزد به فروشنده بپردازد در صورتی که دارایی مزبور بلافاصله قابل بهره برداری باشد سود یا کارمزد پرداختی نباید به حساب بهای تمام شده دارایی منظور گردد. تفاوت بین قیمت نقدی و مجموع مبالغ پرداختی طی دوره اعتبار به عنوان هزینه تأمین مالی شناسایی می شود. قیمت تمام شده دارایی ثابت نباید از قیمت نقدی آن تجاوز نماید. بنابراین هرگونه تخفیف تجاری یا نقدی لازم است از قیمت خرید کسر شود.
الف-افزایش برآورد عمر مفید دارایی ب-افزایش ظرفیت دارایی ج-بهبود اساسی در کیفیت بازدهی یا کاهش در بهای تمام شده هر واحد از محصول تولیدی ویژگی خاص مخارج سرمایه ای آن است که از نظر مبلغ عمده و قابل اهمیت بوده و وقوع آن غیرمستمر است و در صورتیک ه منافع آینده را به میزان با اهمیتی افزایش دهد، تا میزانی که موجب افزایش منافع آتی گردد، باید سرمایه ای محسوب و به حساب دارایی منظور شود.
مخارج سرمایه ای پس از تحصیل و بهره برداری دارایی های ثابت را می توان به چهار طبقه به شرح ذیل تقسیم نمود: